Słoneczna serwetka

Kolejna serwetka, tym razem w bardzo soczystym, jaskrawym kolorze żółtym. W moich bogatych zasobach znalazłam kłębek anilany i w dwa dni wydziergałam bardzo energetyczną, słoneczną serwetę.
O dziwo - tylko raz ją sprułam, bo pomyliłam rzędy. Dziergało mi się sprawnie i przyjemnie, myślę, że ten żółty kolor dodawał mi energii przy dzierganiu:)))

Spójrzcie na metkę - cena włóczki jeszcze sprzed denominacji - 510 zł!:)))) A denominacja była kiedy? Prawie 20 lat temu!

Wzór pochodzi z zeszytu Diana Robótki Extra - Motywy kwiatowe - nr 4/2013

 Z uwagi na małą ilość tej żółtej włóczki zrobiłam wg schematu środek, natomiast pozostałe rzędy wg swojego pomysłu aż do wykończenia włóczki.
Serweta z gazetki bardzo mi się podoba, więc jeśli kupię kiedyś kordonek, to na pewno zrobię identyczną!

 *

 A co u mojego najmłodszego podopiecznego?

Kwarantanna trwała troszkę dłużej, bo okazało się, że ma koci katar. Zaliczyliśmy pięć wizyt - dostał pięć zastrzyków i kropelki do oczu. Dopiero po leczeniu można było pozwolić, by kotek wychodził z pokoju dziewczynek i zapoznawał się z pozostałymi kotkami.
Radzi sobie doskonale, zaczyna rządzić  i ustawiać Bambusia i Gucia. Bambuś nie daje się tak łatwo, warczy i groźnie mruczy, gdy maluch zbliża się do niego, natomiast Gucio chyba podporządkowuje się Dyziowi, bo pozwala wchodzić mu na swój grzbiet i gryźć w uszko. Ale gdy ma dosyć - ucieka.... Mówimy, że trafił swój na swego, bo do tej pory tak właśnie Gucio zachowywał się w stosunku do Bambusia:)

Kicia jest obojętna i chyba Dyzio czuje tę obojętność, bo poza obwąchiwaniem nie pozwala sobie na zabawy z Kicią.
Bardzo lubię obserwować całą czwórkę podczas pory karmienia. Bambuś rozgląda się wokół i najpierw obserwuje wszystkich, jakby patrzył czy wszyscy mają jednakową porcję, zanim zabierze się do jedzenia (nieraz sprzątną mu z miseczki jego porcję mięska, także muszę dokładać mu i pilnować jego miseczki), Gucio zjada z apetytem groźne wydając dźwięki, by nikt nie zbliżał się do jego miseczki, Dyzio mruczy radośnie zjadając swoją porcję, natomiast Kicia miauczy przeraźliwie zanim spostrzeże swoją miseczkę pod nosem i łaskawie zacznie jeść. Śmiesznie wygląda ta cała czeredka przy kociej jadłodajni:)))

W dalszym ciągu podtrzymuję decyzję oddania Dyzia siostrze, choć moje dzieci nie chcą o tym słyszeć. Ale dla mnie jest to duże obciążenie finansowe - systematyczne odrobaczanie, odpchlenia, szczepienia i leczenie,teraz doszła by na pewno kastracja. No i przecież odpowiednia dieta, bo moje koty są na suchej karmie firmy Royal, więc koszt też jest niebagatelny.
Piszę to, nie żeby się skarżyć, ale - jeśli podejmuję się opieki nad zwierzętami, to muszę być odpowiedzialna. Traktuję je jak członków rodziny, a nie jak coś, co jeśli się znudzi można ot, tak sobie wyrzucić za drzwi. (Przykładem jest właśnie Dyzio. Ktoś bez serca podrzucił kociaka na cmentarz, nie przejmując się tym, że ten maluch może sobie nie poradzić w środowisku, gdzie nawet nie ma co jeść. Do tej pory ulubionym miejscem, gdzie zagląda, jest kosz na śmieci, mimo, że swoją miseczkę z karmą ma wypełnioną po brzegi.)
Tłumaczę moim dzieciom, że Dyzio będzie mieć u Cioci jeszcze lepiej, bo moja siostra  na punkcie kociaków ma jeszcze większego "hopla" niż ja :))
Na razie czekamy na jej powrót z Anglii, do tego czasu rozpieszczamy Dyzia, który tak jak wcześniej pisałam, jest rozkosznym i przytulaśnym kociaczkiem:)))