Kocie sprawy - Milenka

Dopiero dzisiaj mogę na spokojnie napisać o mojej podopiecznej Milence.

W sobotę opuściła nasz dom, by zamieszkać u nowych opiekunów w Krakowie. 

Całą sobotę i niedzielę przepłakałam, wspominając moją maleńką "kocią córeczkę".

Była u nas od września, skradła nasze serca i pozostawiła ogromny smutek i pustkę.

Na pewno, gdyby było mnie stać na czwartego kota w rodzinie,

 to nigdy, przenigdy nie oddałabym jej nikomu, ale po pierwsze - mamy już trzy koty,

 po drugie - Basia ma uczulenie na nie,
 po trzecie - Milenka wymaga specjalistycznego leczenia

 z uwagi na doznane urazy miednicy i biodra, które to zapewne były konsekwencją

 - tak przypuszczamy - okrutnej krzywdy wyrządzonej przez człowieka - niewykluczone,

 że ktoś, kiedyś mocno ją kopnął i stąd te obrażenia.

 Kiedy ją znaleźliśmy zastanowiło nas, że przy wskakiwaniu na krzesło, łóżko czy szafkę, 

tylne łapki ściągały ją na podłogę i przewracała się całym ciałem na bok. 

Gdy troszkę podrosła, radziła sobie znakomicie, ale zdarzały się jej te przewracanki

 i trzeba było ją zdiagnozować, co powoduje takie zachowania.

Po prześwietleniu aparatem rentgenowskim okazało się,
 że mogła mieć złamaną lub pękniętą miednicę i uszkodzenia w stawie biodrowym. 

Tak więc kolejna diagnostyka jest konieczna.

Tak się stało, że akurat zgłosiły się osoby, którym nie przeszkadza,

 że kotek jest inwalidą i że będzie wymagać specjalistycznej opieki

 zarówno przez opiekunów jak i przez lekarza weterynarii.

Nowi właściciele kotka przyjechali po nią osobiście i w sumie byliśmy zaskoczeni, 

że prezes fundacji przyjechał po nią z samego rana i  w pośpiechu odebrał ją od nas.

 Stałam przy oknie balkonowym i wyłam, widząc jak oddala się na parking z Milenką w kontenerku.

A potem nie miałam siły na nic, by w domu cokolwiek zrobić; wciąż przed oczami miałam Milenkę, 

jej ostatnie u nas śniadanko, jej ostatnie mruczanki z samego rana, gdy przyszła, 

jak zwykle, na oparcie łóżka i czekała aż odkryję kołdrę,

 by mogła wskoczyć pod nią i przytulić się do mnie.

Do tej pory nie mogę oswoić się z ciszą, jaka jest w domu -

 tak było wesoło, radośnie przy jej temperamencie.

 Zawsze mówiłam, że ma turbodoładowanie albo że ma kocie ADHD.

Mam nadzieję, że nowi opiekunowie zajmą się jak należy Milenką

 i dadzą jej taką samą ilość miłości, jaką otrzymała od nas.

Dzisiaj odważyłam się - bez emocji i łez - zadzwonić do nich i porozmawiałam na temat Milenki.

Zniosła dobrze podróż, aklimatyzuje się już - bawi, je, załatwia do swojej kuwety 

i powoli poszerza swoje terytorium, które dzieli ze starszą kotką właścicieli.

Podałam parę informacji o jej upodobaniach dietetycznych i  zabawowych. 

Całkiem sensownie rozmawiało mi się z panem Sławomirem i ta rozmowa uspokoiła mnie na tyle,

 że dzisiaj wzięłam się wreszcie w garść i mogę bez łez o niej myśleć, 

choć oczywiście przy pisaniu tego postu ich nie uniknęłam.

Na koniec parę zdjęć Milenki z pobytu u nas:

Mamy bardzo dużo zdjęć Milenki, które będą przypominały,

 że była z nami przez te kilka miesięcy i że zostanie na zawsze w naszych sercach.

Milenko - kochamy Cię i bardzo tęsknimy!