W moim ogródeczku; moje koty

W tym roku mój ogródek, niestety, nie jest do chwalenia się. 

Dużo kwiatów mi nie wzeszło na wiosnę, a te co posadziłam, przez majową suszę wyginęły. 

Posadzone zaś wieloletnie byliny również ucierpiały przez upały. 

I na nic codzienne podlewanie - zmarniały niektóre tak, że musiałam pousuwać zeschnięte rośliny.

Zrobiło się pod balkonem pusto. 

Nie ma zaś tego złego, co by na dobre nie wyszło, więc moja nowa koncepcja zakłada 

posadzenie w to miejsce krzewów hibiskusa, na które to kwiaty ostatnio jestem 

zapatrzona zarówno w ogrodzie mojej przyjaciółki, jak i na sąsiednim osiedlu,

 gdzie kwiaty te służą jako żywopłot i wyglądają znakomicie, 

radując oczy feerią barw:))

Sąsiadka ma również ten krzew i z tego, co mi mówiła, nie ma problemu z jego uprawianiem.

W sierpniu lub we wrześniu można posadzić pierwsze sadzonki.

Tymczasem to co zostało podlewam, pielę, ratuję jak mogę przy obecnych upałach.

Moje koty zaś uciekają do ogródka sąsiadki, gdzie mają więcej krzaków, 

pod które się chowają przed tym gorącem. 

Ostatnio mój Bambuś tak skutecznie się tam  schował, że przez ponad dwie godziny szukałyśmy go prawie po całym osiedlu, mając na uwadze jego ucieczki, gdy nie jest pilnowany. 

Oczywiście mocno to przeżyłam, szczególnie, że był na smyczy i moja 

wyobraźnia podsuwała mi różne wersje jego zaginięcia.

Najgorszy scenariusz zakładał, że wlazł na drzewo, zaplątał się wokół gałęzi i nie może zejść.

 Dlatego szukając go wszędzie zadzierałyśmy głowę do góry, 

przeczesując wzrokiem mijające drzewa. 

Nigdzie go nie było. Tymczasem on spał sobie mocno właśnie u sąsiadki w ogródku

 i nie było by to dziwne, gdyby nie to, że ten ogródek sprawdzałyśmy od razu, 

gdy spostrzegłyśmy jego zaginięcie.

Teraz nie spuszczam go z oczu - niestety, każde jego zniknięcie z pola mojego wzroku, 

wywołuje we mnie traumatyczne emocje. Nie dziwcie się, to mój pupilek, mój pieszczoch:)) 

Jak był mały nauczyłam go miauczeć tak, że wymawiał "ma - ma"; 

nawet mój sceptycznie nastawiony  Tatuś, gdy mówiłam mu o tym,

 że Bambuś mówi do mnie "ma- ma", śmiał się z tego, 

do momentu, gdy będąc u nas jeszcze przed moją przeprowadzką miał okazję 

usłyszeć bambusiowe miauczenie. 

"Gdybym na własne uszy nie usłyszał tego "ma-ma", to bym nie uwierzył" - 

podsumował swoją wizytę u nas:))

Tak sobie zawsze razem siedzimy i dziergamy:))