Podróż z książką w ręku.

Dzisiaj będzie coś zupełnie innego, nie związanego
 z robótkowaniem, ale z równie pasjonującym moim hobby
 tj. czytaniem książek. Czytam od zawsze i jest to dla mnie również odskocznia od czasami szarej rzeczywistości,
 jak i wypełnienie czasu, gdy nie ma nic do zrobienia.
 Wcale się nie dziwię moim córkom, które również
 są książkoholiczkami, prowadzą bloga z recenzjami przeczytanych książek i nie widzą innego sposobu
 na spędzanie czasu, jak z książką w ręku
 (mają to po mamusi i po tatusiu - który jest z wykształcenia bibliotekarzem i również pasjonatem książek.)

Dzisiaj chciałabym zaprosić Was do zapoznania się

 z bardzo świetną książką jaką ostatnio przeczytałam -

 jest to książka pt. "Zawsze o tym marzyłam"  autorstwa Rity Golden Gelman (z autografem autorki).

 Dostałam ją w prezencie na gwiazdkę od mojej córki Hani,

 którą wygrała w konkursie zorganizowanym

 przez wydawnictwo Pascal.

Kiedy przeczytałam notkę Hani z jakiej przyczyny podaruje Mamie tę książkę, wiedziałam, 

że czeka mnie nie lada wyzwanie. I nie chodziło tu bynajmniej o samo czytanie, ale o mój charakter, a mianowicie to, że należę do domatorów, którzy dom traktują jak azyl, którzy tylko w domu mogą się spełniać i żyć. Tą książką moja córeczka dała mi w subtelny sposób do zrozumienia, 

żebym wreszcie ruszyła się z domu i za przykładem autorki odważyła się wyruszyć w podróż,

 nie od razu może na krańce świata, ale bodaj do innej części Polski.

 Na razie jednak wyruszyłam w podróż z autorką - w wolnej chwili wygodnie umieściłam się

 na kanapie, otworzyłam pierwszą stronę i ... odjechałam.  

Czytałam jednym tchem z niechęcią odrywając się do domowych obowiązków. 

Jak zaczarowana przez karty książki zawitałam do Meksyku, do Gwatemali,

 do Nikaragui, Indonezji, Kanady, Nowej Zelandii i Tajlandii czy do Stanów Zjednoczonych.

 Czytałam ze zdumieniem o przeżyciach autorki, nie zawsze wesołych, o Jej przystosowywaniu

 do odmiennych warunków życia,w jakich przyszło Jej spędzać

 kilkumiesięczne pobytyw w/w krajach.

Urzekły mnie fantastyczne opisy krajobrazów tych państw (np.wodospad Aqua Azul, 

gdzie w jego wodach autorka doświadczyła kąpieli, przejazd łodzią przez rzekę w środku dżungli przy szalejącej nawałnicy, przelot samolotem otoczonym ok. sześcioma tęczami

 rozciągniętymi na wszystkie strony.) Opisy przyrody autorka z taką łatwością przekazuje czytelnikowi. Rzeczywiście - nie widząc fotografii (to jedyny minus tej książki

, że nie było w niej zdjęć z podróży przez te kraje) uruchomiałam swoją wyobraźnię

 i w ten sposób moim wewnętrznym oczom ukazywały się cuda przyrody, kolory, gra świateł,

 piękno i groza. Autorce należą się brawa za tak przepięknie przekazanie

 swoich przeżyć, emocji, smutków i radości.

Przeczytałam - moja "podróż" szybko się skończyła, a marzenie o takiej podróży
 zostanie we mnie na zawsze ... w marzeniach. Zachęcam do sięgnięcia po tę książkę,
 kto wie, może znajdą się osoby bardziej odważne ode mnie
 i po przeczytaniu jej wyruszą w podróż prawdziwą?

Za podróż życia dziękuję pani Ricie Golden Gelman oraz wydawnictwu Pascal
(również mojej córeczce Hani, bo dzięki Jej uczestnictwu w konkursie
 ta książka znalazła się w mojej biblioteczce.)

Pozdrowienia z... biblioteki

Pozdrawiam wszystkich obserwatorów mojego bloga po dłuższej przerwie,
wiadomo z jakiej przyczyny. Pozdrowienia przesyłam korzystając z komputera z biblioteki,
 bowiem jeszcze nie mam połączenia z domu. Niestety perturbacje wynikły nie z mojej winy,
a raczej z bezduszności operatora i braku ich wyobraźni.
 Dla nich jest niemożliwością przeniesienia mediów, bo... no właśnie nie do końca wiem
 z jakiego naprawdę powodu nie da się przenieść dostępu do internetu,
pan z biura po prostu powiedział, że nie można. Wydaje mi się do tłumaczenie absurdalne,
 ale co zrobić, nie i tyle. Tak więc stałam się sponsorem operatora,
 bo płacę za coś, z czego nie korzystam. Oczywiście nie omieszkałam powiedzieć tego,
 co zostało skwitowane uśmiechem... Mnie do śmiechu wcale nie było i nie jest,
 bo w końcu to nie są małe pieniądze - rachunek za telefon, za internet i za telewizję kablową zapłacić trzeba. I takie to są minusy przeprowadzki, wniosek: nie przeprowadzajcie się
przed końcem podpisanych umów na dostawę mediów -
no chyba, że nie dzieje się to w naszym mieście,  może w innych jest normalnie tzn. po ludzku.

W między czasie docieramy się z tatusiem i dziadkiem, chociaż moje córcie nie mogą odnaleźć się w nowych warunkach mieszkaniowych. Trochę jest nerwowo, a zwłaszcza gdy idziemy późno spać. Jestem z natury sową (cała moja rodzinka to sowy - rano spalibyśmy długo, natomiast wieczór i noc to nasza pora aktywnego życia), natomiast mój Tata - odwrotnie.
 I z tego to powodu pierwsze dni były powodem spięcia, bo Tata zażądał zgaszenia światła
 i telewizora, bo nie może spać. Byliśmy trochę tym zachowaniem zaskoczeni,
 ale jak potulne baranki pogasiliśmy światła i poszliśmy spać.
 Dopiero na drugi dzień odważyłam się porozmawiać z Tatusiem,
że nie możemy zmienić swojego trybu życia i powinniśmy dojść do kompromisu,
 by nasze wspólne zamieszkanie nie przyczyniło się do większych zadrażnień.
 Jakoś się dotrzemy, mam raczej charakter spolegliwy, i jak to mój mąż zdążył zauważyć
 we wszystkim słucham Ojca i robię to co mi każe.
 Oczywiście nie będę przecież kłócić się z moim Tatem, którego bardzo kocham i szanuję,
a też nie chciałabym, by moja rodzina cierpiała z powodu przeprowadzki
 i życia w innych warunkach. To kolejne plusy i minusy przeprowadzki,
 mam nadzieję, że to przejściowe zawirowania w moim życiu.

 Powiem jeszcze jak moje koty przystosowały się do nowego otoczenia.
Gucio to cichy i pokornego serca kociak, więc problemu nie mam, no może tylko taki,
 że "zakochany w zlewie". Co to znaczy? Ano to, że uwielbia siedzieć przy zlewie
 i patrzeć na lejącą się wodę z kranu. Jak ma możliwość, to nawet łebek wsadzi pod kran,
 byleby ta woda ciekła i mógł łapać ją łapkami. Lubi polować na muchy,
a tych jest nie mało, no i czasem narobi bałaganu, jak musi za tą muchą skakać po szafkach i oknach. Natomiast drugi kot - Bambi  poczuł zew krwi i nie daje nam spokoju -
 tak miauczy, tak się ociera o nogi i tak prosi, by wyjść na spacer,
że musimy kilka razy wychodzić z nim z mieszkania. Chodzi na smyczy i długiej ląży,
 bo nie zna jeszcze dobrze terenu i boję się, że ucieknie. Ze swoim nieprzewidywalnym charakterkiem jest zdolny do tego, parę razy wyswobodził się ze smyczy i zwiał.
 Nalatałam się za nim, a on zadowolony zwiewał przede mną, jakby się bawił w najlepsze w berka.  Najbardziej uwielbia skradać się , by upolować ptaszka, choć na smyczy raczej nie złapie,
 bo oczywiście w odpowiednim momencie jest hamowany i ptak zdąży odlecieć.
 Wokół bloku posadzonych jest sporo drzew, na których ptaki uwiły sobie gniazda,
więc Bambi ma za czym latać, ale niestety złowić nie może.
 Raz , jeszcze na poprzednim mieszkaniu udało mu się upolować na balkonie
 (V piętro) gołębia, którego przyniósł do domu, ale nie pozwoliliśmy mu na zabawę z biednym ptakiem, bo szybko z mężem uwolniliśmy go z okrutnych szczęk  i wypuściliśmy przez okno.
 A Bambi zły był na nas i warczał, że pozbawiliśmy go zdobyczy.
 Myślę, że właśnie wtedy poczuł ów zew krwi i dlatego tak chce być na dworze
 i polować na wszystko co lata i się rusza. 

Na zakończenie umieszczam zdjęcia sweterków dziecięcych wykonanych dla Hani i Basi - odnalazłam je w pawlaczach podczas przeprowadzki.
 W chwili obecnej właściwie nie robię nic nowego, poza serwetką morelową,
 którą pokazywałam w którymś poprzednim poście. Kilka dni temu zorientowałam się,
 że dziwnie serwetka skurczyła się, przerobiłam parę rzędów i zorientowałam się,
 że coś nie gra. Oczywiście pomyliłam szydełka i robiłam nowe rzędy cienkim szydełkiem.
Musiałam spruć 8 rzędów i na nowo przerabiać.  Serwetki nie przybywa, a raczej ubywa -
 jak to ujmę " dwa rzędy przerobię, trzy spruję".
Tak na dzień dzisiejszy wyglądają moje zmagania szydełkowe - brak czasu i pomyłki przy robótce.

Ten ostatni sweterek był przedłużany koronkową bordiurą, którą zrobiłam z bawełnianej włóczki. Hania bardzo lubiła go i gdy zrobił się za krótki przedłużyłam rękawy i dół swetra,
 a kołnierzyk i kwiatki przy kieszonce były dopełnieniem projektu.

Patrzę na zegarek, niestety mój czas korzystania z komputera w bibliotece się kończy,
 kończę również swój długi post, mam nadzieję, że nie zanudziłam nikogo,
kto może przeczyta moje wynurzenia, ale cieszę się, że choć na chwilę tu zajrzałam .
 Chciałabym jeszcze pozostawić komentarze u moich ulubionych pań blogerek,
ale jak już wspomniałam czas się kończy i będę musiała kończyć.
 Pozdrawiam wszystkich cieplutko i serdecznie.
Następny pobyt w bibliotece przeznaczę na przeczytanie wszystkich wyświetlonych postów .